کد مطلب:107005 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
[صفحه 677] امام (ع) به كاتب خود- عبیدالله بن ابی رافع فرمود: ابورافع: خدمتگزار رسول خدا (ص) بود، الفت الدواه و لقتها: مركب دوات را اصلاح كرد، جلفه القلم: نوك قلم، قرمطه بین الحروف: نزدیك كردن میان حروف، صباحه: نیكی، زیبایی، (دوات خود را اصلاح كن و سر قلمت را دراز كن. و بین خطها را پهن بگیر و حروف را نزدیك هم بنویس كه این روش برای زیبایی خط مناسبتر است). فایده ی قید اول روشن است، اما فایده ی قید دوم آن است كه سر قلم دراز، مركب زیادی می گیرد، در نتیجه قلم یارای نوشتن كلمات زیادی را- به صورت همسان بدون جداسازی میان كلمات- پیدا می كند برخلاف سر قلم كوتاه كه مركبش اندك و تفكیك میان هر بار به مركب زدن زیاد می باشد و در نتیجه تفاوت بین كلمات در آخر هر بار به مركب زدن و آغاز نوبت دیگر فراوان است. و فایده ی قید سوم آن است كه بدان وسیله، فاصله ها بین خطوط و جدایی آنها از یكدیگر روشن می شود. و فایده ی قید چهارم آنست كه كلمات خوش شكل می شود و جلوه ی خوبی خواهد داشت، و شاید بعضی از این قیدها و یا تمام آنها شرط جنس خط باشند نه باعث زیبایی بعضی از انواع خطوطی كه بعدها پیدا شده اند. و با عبارت: فان ذلك... وادار بر ا نجام كارهایی كه دستور داده فرموده است یعنی این شرایط. و این بخش از عبارت مقدمه ی صغرا برای قیاس مشمری است كه كبرای مقدر آن چنین است: و هر چه باعث زیبایی خط باشد انجامش شایسته تر است.
صفحه 677.